Szkaplerz karmelitański jest wśród praktykujących katolików coraz popularniejszą formą religijnej ozdoby i praktyki. Jego geneza sięga XII wieku, mimo to jego kult i bractwo trwa, umacniając się. Czym jest cudowny medalik i jakie fizyczne formy przybiera?
Historia i obietnice – tajemnice szkaplerza
Szkaplerz w zależności od źródeł, powstał w zakonie karmelitów w XII lub XIII wieku. Dla wiernych w całym kościele dopuszczony został w 1726 roku i odtąd cieszy się ogromną popularnością. Zgodnie z obietnicą Matki Bożej i bullami papieskimi, osoby noszące szkaplerz dostąpią łask za życia oraz szczególnych przywilejów po śmierci.
Za życia osoby z bractwa złączone są z dziedzictwem duchowym zakonu karmelitów i zanurza się ich we wszystkich sprawowanych przez nich nabożeństwach i modłach. Wierzący mają więc szansę dostąpić licznych łask za wstawiennictwem Najświętszej Panienki, orędowniczki wspomnianego zakonu. Natomiast po śmierci, dla noszących medalik szkaplerz zapisana jest obietnica uniknięcia ognia piekielnego, oraz łaska wyjścia z czyśćca w pierwszą sobotę po śmierci.
Szkaplerz – właściwości fizyczne
Cudowny medalik z Matką Boską ze sklepu Marko zwany szkaplerzem przyjmuje różne formy zewnętrzne. W dawnych czasach był to fragment materiału z wizerunkami Matki Boskiej i Jezusa natomiast dziś to często srebrny medalik. Medal szkaplerza, różni się od innych tego typu dewocjonaliów, gdyż ma klasyczny wzorzec.
Na każdym srebrnym szkaplerzu karmelitańskim, na awersie umieszczona jest Maryja z dzieciątkiem na ręce, w rozpostartej szacie. Matka Boska znajduje się w uniesieniu i posiada w ręce odważniki ludzkich sumień. Na rewersie medalika znajduje się Jezus Chrystus, lewą ręką wskazujący na swoje cudowne serce pełne łask, zaś prawa ręka błogosławi wiernemu. Szkaplerz posiada zazwyczaj wysokość około 2 centymetrów oraz wagę powyżej 1 grama. Próba srebra używanego do produkcji tego typu dewocjonaliów to 925.